Rozdział XI

Beatrice

   Znacie to uczucie, kiedy uratujecie komuś życie i pękacie z dumy i radości? Widzicie świat przez różowe okulary, czujecie, jakbyście mogli latać i te sprawy? Nie? To witajcie w klubie.

   Myśl, że to przez mój heroiczny czyn, jakim było uratowanie Geneviefe, musiałam teraz wysłuchiwać tysiąca pytań (z których co drugie brzmiało: "Jak się czujesz?") sprawiała, że chciałam się spoliczkować. Nigdy bym nie pomyślała, że rzeczą przez którą jeszcze bardziej można nienawidzić innego człowieka jest uratowanie jego życia.

- Oficjalnie zostajesz ogłoszona największą idiotką w Siedzibie. Bardzo dzielną, ale nadal idiotką! - głos Algidy sprawił, że przestałam się zastanawiać, czy lepiej przyłożyć sobie patelnią, czy wdać się w bójkę z którymś z dzieci Aresa. Podniosłam wzrok i zobaczyłam, że w ślad za Allie do mojego pokoju wszedł Trey, rzucając dziewczynie zaciekawione spojrzenie. Oboje nadal byli w strojach balowych - Algida przebrana za Uranię, Trey za Heliosa. Oboje również szybko oddychali, co zapewne znaczyło, że przed chwilą przestali tańczyć. Zabolała mnie myśl, że to przeze mnie musieli przerwać zabawę, ale miałam nadzieję, że Algida mi wybaczy, biorąc pod uwagę, że gdyby nie ja, nigdy by nawet nie zagadała do chłopaka.

- Miło wiedzieć, że przoduję w rankingach - powiedziałam lekko, puszczając im oko. Trey zaśmiał się i choć moja przyjaciółka wahała się, czy dalej się gniewać, czy odpuścić, po chwili do niego dołączyła- Wiadomo w ogóle, kto wepchnął Geneviefe do tej rzeki? 

Algida parsknęła gorzkim śmiechem.

- Któraś z jej zazdrosnych sióstr, córek Afrodyty. Zapewne poszło o chłopaka - Algida pokręciła głową i patrząc się na mnie z niedowierzaniem, rzuciła - Nie wierzę, że ryzykowałaś swoje życie, by uratować tę zołzę. Gdyby sytuacja była odwrotna, Geneviefe nie kiwnęłaby nawet palcem!

- I to właśnie czyni z Beatrice lepszego człowieka- podsumował Trey, starając się złagodzić sytuację. Ze zmartwioną miną podszedł i przysiadł na brzegu mojego łóżka- Jak się...

- Stop- podniosłam rękę w ostrzegawczym geście- Jeśli jeszcze raz ktoś się mnie spyta, jak się czuję, obiecuję, że skończy jako podwieczorek moich rybek- wskazałam na stojące w kącie pokoju wielkie akwarium, w którym pływały setki różnokolorowych ryb- Może i nie wyglądają groźnie, ale to łaknące krwi potwory.

- Nic jej nie jest- podsumowała w kilku słowach mój długi wywód Algida, przewracając oczami.

- Jasne, że nie. Woda to w końcu mój żywioł- żachnęłam się, choć nie byłam o tym tak przekonana wtedy, kiedy tonęłam.

- A Viator brzmiał tak, jakbyś już wąchała kwiatki od drugiej strony- zauważył Trey, marszcząc brwi. Widząc moje pytające spojrzenie, wytłumaczył- Wpadł na nas gdy wychodził z balu i powiedział: "Powinniście się pożegnać z Beatrice". Nie mam pojęcia, o co mu chodziło.

- Bardzo dziwnie się zachowywał- dodała Algida, kiwając głową- Jakby dowiedział się o czymś strasznym.

   Poczułam, że moje łóżko się rusza. A raczej wibruje. Z miny Algidy wyczytałam, że niczego nie poczuła, a więc wykluczyłam trzęsienie ziemi. Za to Trey, który przysiadł na brzegu łóżka, z pewnością coś zauważył. Już otwierał usta, by o tym napomknąć, gdy dostałam niespodziewanego i głośnego ataku kaszlu. Co więcej, był on tak straszny, że rzucałam się po całym łóżku. Trey i Algida popatrzyli na mnie ze współczuciem, a mój cel został osiągnięty - chłopak wstał z łóżka i nawet nie wspominał o wibracjach. Moja wspaniała gra aktorska bardzo się przydała, gdyż wiedziałam już, skąd owe wibracje pochodziły. Dwa tygodnie temu, gdy tylko wprowadziłam się do tego pokoju, ukryłam mój telefon pod poduszką. Dzięki bogom, że był nastawiony na wibracje, a nie na dzwonek. Nie wiedziałam, czy komórki są w Siedzibie akceptowane, ale szczerze w to wątpiłam, gdyż nigdy nie widziałam by ktokolwiek z nich korzystał. Nie musiałam sprawdzać, by wiedzieć, kto do mnie dzwonił - jedyną osobą, która znała mój numer była moja mama. Do mojego głosu wkradła się chrypa, gdy mówiłam:

- Chyba będę chora... Woda w rzece była lodowata.

- Nie trzeba było się bawić w Perseusza- skwitowała Algida, ale w jej oczach czaiła się troska.

- Myślę, że jak się trochę prześpię to mi przejdzie- stwierdziłam, ignorując jej uwagę.

- No dobra, to zostawimy cię samą - uśmiechnęła się lekko przyjaciółka- Śpij dobrze.

Gdy wychodzili, Trey obejrzał się jeszcze przez ramię, przyglądając mi się z zaciekawieniem. Widocznie nie całkiem zapomniał o wibracjach.

   Kiedy tylko drzwi się za nimi zamknęły, chwyciłam za telefon i przeczytałam wiadomość, która przyszła.

"Czy byłaś kiedyś w mitologicznej krainie, pełnej rzeźb bogów, takich jak Apollo? Nie? To nie ma na co czekać! Szczególne zniżki dla matek z dziećmi. Przyjdź do nas, a nasza konsultantka będzie czekać, by wszystko Ci wytłumaczyć."

   Moje serce przepełniła radość, a na twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Nie miałam wątpliwości, że to moja mama napisała tę wiadomość. Tak samo jak nie miałam wątpliwości, że czeka na mnie przy posągu Apolla, który znajdował się w ogrodzie. Już dawniej wysyłała mi zaszyfrowane wiadomości, licząc na to, że zorientuję się o co chodzi. Na szczęście się nie przeliczyła. 

   Wyskakując z łóżka, chwyciłam czarny sweter i nałożyłam miękkie kapcie, które nie powodowały hałasu. Wiedziałam, że największym problemem będzie przedrzeć się niezauważenie przez Siedzibę, w ogrodzie już nie powinnam napotkać problemów. Jakże bardzo się myliłam.

Hermes

  Osobą, którą zawsze widziało się pierwszą, gdy przybywało się na Olimp, był Janus. Jego również zobaczył Hermes, gdy tego dnia wpadł z odwiedzinami. Choć wiedział, że nie powinien tam przychodzić, musiał się pilnie zobaczyć z Zeusem, by podzielić się z nim swoimi obawami związanymi z Beatrice. 

   Wbrew temu, co sądzili śmiertelnicy, Olimp wcale nie znajdował się na szczycie góry w północnej Grecji. Tak naprawdę, położenia Olimpu nie dało się zidentyfikować - znajdował się on zarówno wszędzie, jak i nigdzie. Tylko bogowie, niektóre mitologiczne stworzenia (takie jak satyrowie, nimfy, czy nereidy) oraz osoby przez nie zaproszone miały zaszczyt znaleźć się w tym nadzwyczajnym miejscu. Jednak zanim znalazło się bezpośrednio na Olimpie, trzeba było pokonać jeszcze jedną przeszkodę - Janusa. Bóg kluczy i bram miał swoją małą rezydencję tuż przed złotymi wrotami, które tylko on mógł otworzyć. Jeśli podpadło się Janusowi, to choćby czekało się tu całe wieki, bóg nie otworzyłby bramy. A podpaść mu było bardzo łatwo, wystarczyło, że na przykład niechcący podeptało mu się kwiatki w ogrodzie, którym tak pieczołowicie się zajmował. Hermes dawno temu na własnej skórze przekonał się, co to znaczy wpaść w niełaskę Janusa.

   Tym razem zastał go również w ogrodzie, jednak bóg nie zajmował się kwiatami, a gorączkowo czegoś wśród nich szukał.

- Znowu zgubiłeś jakiś klucz?- zagadnął wesoło Hermes.

Bóg bram wzdrygnął się i odwrócił w stronę gościa. Gdy zobaczył, kim on był, szeroki uśmiech zagościł na jego ustach.

- Hermesie, jak miło cię widzieć!- zaraz jednak posmutniał- Nie mam spokoju z tymi kluczami, zawsze mi się jakiś gubi. Ale tak to jest, gdy się ma klucze do każdego zamka świata. Urwanie głowy!

Hermes pstryknął palcami i w jego dłoni pojawił się mały, miedziany kluczyk. Zamachał nim Janusowi wesoło przed nosem.

- Czy to przypadkiem nie tego szukasz?

Janus patrzył się na niego w niemym szoku. Po chwili jednak na jego twarz wkradło się rozdrażnienie.

- Skąd go masz?

- Bóg złodziei nigdy nie zdradza swoich sztuczek- Hermes mrugnął i rzucił mu klucz. Janus złapał go bez trudu i wrzucił do kieszeni, w której grzechotały tysiące innych. Jak się tam mieściły - to już sekret Janusa.

Bóg bram poczłapał z gniewną miną w stronę swojego biurka, które znajdowało się tuż obok wielkich, złotych drzwi, prowadzących bezpośrednio na Olimp. Hermes widział je miliony razy, ale jeszcze nigdy tak bardzo nie ucieszył się na ich widok. Janus usiadł i zmierzył podróżnika wzrokiem.

- Byłeś umówiony?- spytał.

Hermes westchnął, czując ogarniającą go irytację.

- Daj spokój, chyba się nie będziesz wściekał o głupie klucze! Które, nawiasem mówiąc, ci oddałem.

- Tu nie chodzi o to, że się wściekam- odpowiedział tamten spokojnie- Zeus zakazał mi wpuszczać każdego, kto nie był umówiony.

- Nawet Hermesa?- warknął tułacz, ale na Janusie nie zrobiło to wrażenia. Bóg był zmuszony użyć starej sztuczki, która już kilka razy podziałała- Jeśli mnie wpuścisz, powiem Afrodycie, że masz bardzo fajne... eee... klucze. I że w ogóle jesteś fajny.

Janus wyprostował się na fotelu, a w jego oczach pojawiły się błyski zainteresowania.

- Naprawdę to zrobisz? I powiesz, żeby przyszła mnie odwiedzić?

- Oczywiście- obiecał Hermes, w myślach przewracając oczami. Zabawne, że za każdym razem się na to nabierał.

- Trzymam cię za słowo- powiedział tamten i pstryknął palcami. Wrota, prowadzące na Olimp otworzyły się i kiedy Hermes przez nie przechodził, usłyszał jeszcze jak Janus mamrocze pod nosem:

- Na bogów, w co ja się ubiorę, gdy Afrodyta tu przyjdzie...

  Olimp był najpiękniejszym miejscem na całym świecie - wszyscy, którzy go zobaczyli, byli w tym zgodni. Było to miasteczko pełne biało-złotych rezydencji, gai oliwnych i pięknych, kamiennych uliczek. Wszystkie prowadziły w stronę największego pałacu - siedziby bogów, która na razie wyglądała jak malutki punkt w oddali. Na Olimpie mieszkali bogowie słynnej Dwunastki, wśród których znajdował się również Hermes, ale również bóstwa pośrednie. Zdarzały się jednak wyjątki od najważniejszych bogów: Artemida bowiem mieszkała w lesie, a Posejdon przychodził jedynie na zebrania, na co dzień mieszkał w swoim podwodnym pałacu. Hades natomiast miał swoją siedzibę w Podziemiu.

  Na Olimpie powietrze było czyste, krzewy rosnące przy dróżkach zadbane, a na ziemi nie leżał ani jeden śmieć. Do uszu Hermesa dobiegł śpiew - to Muzy ćwiczyły przed kolejnym koncertem, a przy nich stał Apollo, delektując się muzyką. 

   Droga do pałacu była kręta i pełna atrakcji - Hermes minął już amfiteatr, ogród Demeter oraz park Hesperyd, a przy ścieżce napotkał pełno kupców, próbujących sprzedać najróżniejsze towary - od lizaków z nutką ambrozji po dywany z sierści minotaura. Na dużej, zielonej łące siedziały driady, czesząc sobie włosy i jednocześnie dzieląc się plotkami. Gdy tylko Hermes kogoś mijał, ludzie pochylali głowy, oddając mu cześć.

   Tutaj czas stanął w miejscu - nikt nie przejmował się zbliżającą się wojną, ani żadnymi innymi problemami. Tu nic z tych rzeczy się nie liczyło, ponieważ ludzie najzwyczajniej w świecie czuli się bezpiecznie.

Atmosfera zmieniła się jednak, gdy Hermes wszedł do pałacu bogów. Chłód bił od każdego centymetra marmuru, z którego pałac był zbudowany, a nieprzyjemność wyczuwało się w powietrzu. Co więcej, było bardzo cicho, a nie było to tu częste zjawisko. Hermes wszedł do sali obrad, w której zastał tylko jednego boga. Na szczęście był to bóg, którego szukał.

   Zeus siedział na swoim tronie, przeglądając papiery, których na jego wytwornym, marmurowym biurku pieniły się tysiące. Hermes zerknął szybko w stronę swojego tronu - trudno jednak było mu go dostrzec spod sterty paczek, które go zasypywały. Nie mogąc się opanować, spytał:

- Nie zatrudniłeś nikogo na moje miejsce? Dlaczego paczki wciąż przychodzą do mnie?- podszedł szybko do swego tronu i chwycił pierwszy z brzegu list. Jego adresatem był Zeus- No to już jest przesada! Znajdujesz się kilka tronów od mojego, ale niektóre twoje listy i tak trafiają do mnie! Ludzie myślą, że nie mam co robić, tylko biegać po Olimpie, jak jakaś firma kurierska.

   Zeus jednak nie wydawał się go słyszeć. Przeglądał papiery ze skupieniem na twarzy i dopiero gdy Hermes do niego podszedł, podniósł wzrok i napotkał spojrzenie swego syna. Zmarszczył brwi, a Hermes upewnił się w swoim założeniu, gdy pan piorunów spytał z rozdrażnieniem:

- A ty co tu robisz?

To wszystko. Żadnego "Miło cię widzieć", albo "Jak tam ci się wiedzie na świecie?". Ale można się było tego spodziewać, gdyż specjalistką od takich powitań była Hera, której niestety dzisiaj nie było, co wydało się Hermesowi podejrzane, ponieważ rzadko opuszczała bok swojego męża. Rozumiał nieobecność innych bogów, którzy w pałacu przebywali sporadycznie, zazwyczaj spędzając czas na Ziemi. Jednak nieobecność żony pana piorunów była zjawiskiem nadzwyczajnym.

- Gdzie jest Hera? - spytał Hermes, nie mogąc pohamować ciekawości. Zeus machnął ręką z roztargnieniem.

- Poszła na casting do tego programu... "Super niania", czy coś takiego.

- Żartujesz? - jednak poważna mina władcy piorunów sprawiła, że Hermes odpowiedział sam sobie - Nie żartujesz. Ale nie sądzisz, że to trochę dziwne iść do programu, gdzie wychowuje się dzieci, podczas gdy ostatnie dziecko wychowała trzy tysiące lat temu?

- Za Herą nie nadążysz - mruknął Zeus - Miejmy nadzieję, że nie wygra, bo wtedy będziemy mieli problem. Najgorsze jest to, że szykuje się wojna, a ona sobie z tego nic nie robi. Reszta bogów stara się pomagać, ale Hera coraz to wynajduje sobie nowe hobby i interesuje się tylko nimi- podpisał jeszcze parę papierów i podniósł niebiesko-szare oczy na syna - No więc co cię tu sprowadza?

   Hermes dopiero teraz zauważył, jak bardzo zmęczony był Zeus. Jego zazwyczaj czujne oczy w odcieniach nieba przed burzą były rozkojarzone, pod nimi znajdowały się duże, ciemnofioletowe cienie, a policzki były zapadnięte. Nawet małe pioruny, które zazwyczaj pobłyskiwały w długiej brodzie Zeusa, były dzisiaj niemrawe. Ta wojna go wykańczała. I choć Hermes nie żywił zbyt ciepłych uczuć względem pana piorunów, postanowił od razu przejść do sedna:

- Pamiętasz przepowiednię, która została wygłoszona siedemnaście lat temu?

- Oczywiście- Zeus westchnął ciężko- Trudno o niej zapomnieć. Do czego zmierzasz?

- Myślę... myślę, że znam heroskę, o której ona mówi.

Zeus wyprostował się na tronie, a pioruny na jego brodzie zaczęły niebezpiecznie szybko błyskać, zdradzając podenerwowanie.

- Tą, która może doprowadzić do zagłady Olimpu?

- Tego nie wiadomo, przepowiednia...

- Przepowiednia może się mylić!- ryknął Zeus, wstając ze swojego marmurowego tronu- Jeśli coś wiesz, mów.

Hermes rozumiał, dlaczego Zeus tak nerwowo zareagował. Już kilka razy zdarzało się, że Mojry źle coś zrozumiały, źle zapamiętały, albo nawet zostały przekupione, by przekazać fałszywe przepowiednie. Dlatego z przepowiedniami trzeba było uważać i najlepiej likwidować potencjalne zagrożenie, gdy tylko się pojawiło.

- Jestem prawie pewny, że Beatrice Mead, heroska, która trafiła do Siedziby kilka tygodni temu, jest dziewczyną z przepowiedni. Od początku zdawało mi się...- zawahał się- sam nie wiem, jak to nazwać. Po prostu dziwnie się przy niej czułem, jakby stwarzała dla mnie zagrożenie, choć jej zdolności bitewne ograniczają się do krzyku "ratunku!". Moje przypuszczenia potwierdziły się, gdy nazwała mnie tułaczem.

Zeus przejechał ręką po brodzie, głęboko się nad czymś zastanawiając.

- Kogo jest córką?- spytał w końcu.

- Nie mam pojęcia- powiedział Hermes, patrząc ojcu prosto w oczy, jednak tamten i tak wyczuł kłamstwo.

- Dlaczego mnie okłamujesz? Czyżbyś starał się chronić tą dziewczynę?

- Nie okłamuję cię - odpowiedział, choć jego umysł krzyczał "kłamca!"- Po prostu na razie nie rozwikłałem zagadki jej pochodzenia.

 Zeus nie wydawał się przekonany i miał ku temu powody. Jego następne pytanie brzmiało:

- Zatem jakie zdolności wykazuje? W czym jest dobra?

Hermes nie był głupi. Wiedział, że gdyby się chociaż zająknął o wodzie, Zeus od razu pomyślałby o tym, co męczyło boga złodziei od tygodnia. O tym, że to Okeanos jest ojcem Beatrice.

- Szczerze?- zaśmiał się, a jego wyćwiczony przez tysiąclecia śmiech zabrzmiał prawdziwie- Ona w niczym nie jest dobra.

Zeus popatrzył na niego z niedowierzaniem, ale widząc pewną minę syna, dał się przekonać i usiadł z powrotem na tronie.

- Dobrze zatem. W takim razie masz się dowiedzieć, kto jest jej ojcem. I gdy tylko to zrobisz, poinformuj mnie.

- A co potem? 

Zeus popatrzył się na niego w zadumie.

- Jeśli okaże się, że to naprawdę dziewczyna z przepowiedni, jest tylko jedno wyjście.

Hermesowi zaschło w ustach, ponieważ już znał odpowiedź. Mimo to, spytał cicho:

- Jakie?

Zeus spojrzał na niego ze zmęczeniem,czającym się w kącikach oczu i powiedział z wielkim smutkiem, jakby naprawdę żal mu było podejmować taką decyzję:

- Trzeba będzie ją zabić.

________________________

Ten rozdział jest jednym z moich ulubionych, uwielbiam pisać długie opisy, a Olimp był do tego bardzo dobrą okazją. Mam nadzieję, że spodoba się Wam moja wizja miasteczka bogów, ponieważ jeśli chodzi o mnie, to nie miałabym nic przeciwko, by tam zamieszkać (: 

Następny rozdział pojawi się na pewno przed 10 sierpnia, ale nie wiem, kiedy dokładnie, ponieważ będę w tym czasie na wakacjach i dodam, jak tylko znajdę czas (:

+ Zapraszam do głosowania w ankiecie, mam nadzieję, że tym razem głosy nie będą znikać.