Rozdział IX

Hermes

   

   Przemierzając korytarze Siedziby Herosów, Hermes w myślach przeklinał tego, kto ją zaprojektował. Co za głupek umieszcza stołówkę w odległości trzech pięter od pokoi mieszkalnych? Przecież zanim się przejdzie te kilka pięter można umrzeć z głodu! Hermesowi do tej pory nie robiło to dużego problemu, gdyż i tak nie mieszkał w Siedzibie. Jednak dzisiaj, gdy musiał przedrzeć się przez trzy piętra, by zobaczyć się z Nereusem, zaczął współczuć herosom. Gdyby tylko miał ze sobą swoje skrzydlate buty, ta "wyprawa" zajęłaby mu kilka sekund. Ale Zeus pozbawił go nawet ich. 

    Jego ponure myśli przerwał odgłos szurania paznokci po posadce. Wiedział, kogo zobaczy, jeszcze zanim Cucumber z Tomato na plecach wyłonili się zza zakrętu.

- Wy też jeszcze nie śpicie?- westchnął i pogłaskał psy po głowach. Pomachały z radością ogonami i zaczęły się łasić, prosząc o więcej. Hermes jednak nie miał na to czasu i ruszył korytarzem dalej. Psy podążyły za nim jak cień. Przechodząc obok skrzydła szpitalnego, bóg usłyszał znajomy głos dochodzący zza drzwi:

- Jak możesz być takim egoistą, Mike! Naprawdę cię nie obchodzi, że wszyscy tu umieramy z niepokoju o ciebie?- jej podniesiony głos był zabarwiony zarówno złością, jak i rozpaczą- Na Zeusa, prędzej pozwolę, by Księżyc się rozpadł, niż na twoją śmierć! A dobrze wiesz, że to się nigdy nie zdarzy! Więc nie utrudniaj mi...- przerwała, zauważając Hermesa, stojącego w drzwiach. Szybko otarła łzę spływającą po policzku i przybierając groźny wyraz twarzy, warknęła:

- Co, ciebie też mam niańczyć?

Hermes wiedział, że nie powinien był wchodzić. Selene od zawsze chciała, by ludzie widzieli w niej silną i odważną kobietę i nigdy nie pozwalała sobie na momenty słabości. Aż do dzisiaj. Widział po jej oczach, że była bardzo zła. By rozładować napiętą atmosferę, powiedział:

- Hej, nie smuć się tak, zawsze mogło być z nim gorzej.

- Tak? Niby jak? - spytała cicho, a jej groźny ton zaczął się kruszyć.

- Zawsze mogły go zaatakować olbrzymie koniki morskie!

Wzniosła oczy ku niebu, ale kąciki jej ust uniosły się lekko ku górze.

- Skończ już z tymi konikami, Hermesie. Przecież wiesz, że one nie istnieją- westchnęła, po czym poprawiła okład na czole Mike'a.

- I tak właśnie objawia się ignorancja ludzi! Skąd możesz wiedzieć, że nie istnieją? Ludzie tak myślą również o bogach- wskazał na siebie- Tadam!

Selene ponownie wzniosła oczy ku górze i już otwierała usta, by odpowiedzieć, gdy przerwał im cichy jęk dochodzący z łóżka Mike'a. Spojrzeli w tamtą stronę i zobaczyli, że chłopak odzyskał przytomność.Mike jednak kompletnie ich ignorował, a cała jego uwaga była skupiona na własnym brzuchu, na którym miał przewiązany duży, biały bandaż. Przez to, że mężczyzna gwałtownie się podniósł, zaczęła się na nim pojawiać czerwona plama. Mike patrzył na to przez kilka sekund, po czym mruknął:

- O, krew- i znowu zemdlał.

Hermes i Selene popatrzyli na siebie, po czym w jednej chwili doskoczyli do jego łóżka i zaczęli mówić jedno przez drugiego:

- Mike, o mój Boże, co się stało?!

- Ty to umiesz zrobić wejście, stary!

- Słyszysz mnie, Mikey? Daj jakiś znak!

- To było hardcorowe, Mike!

Selene spiorunowała Hermesa wzrokiem.

- To nie jest śmieszne!- krzyknęła- Czytałam o tym, że nieraz ludzie budzą się na chwilę na kilka godzin przed ich śmiercią, więc oszczędź sobie swoje pochwały!

Hermes uniósł ręce w obronnym geście.

- Ja go tylko motywuję do działania, Sel. I nie bądź taką pesymistką! To, że twojego Endymiona spotkał marny los nie znaczy, że będzie tak i z Mikiem.

Selene wyglądała tak, jakby ją spoliczkował. Dopiero wtedy w pełni dotarło do niego, co powiedział.

- O Boże, przepraszam, Selene, nie chciałem...

- Wyjdź- jej głos ochłodził się o kilkanaście stopni, ale nadal brzmiał stanowczo- Po prostu stąd wyjdź.

Nie trzeba mu było powtarzać dwa razy. Widział w jej oczach, jak bardzo ją zranił na wzmiankę o miłości jej życia, Endymionie, który od stuleci obdarzony był wiecznym snem. Znaczyło to, że nigdy nie umrze, ale również nigdy nie będzie już żył. Hermes wiedział, że nie powinien był o nim wspominać, ale pesymistyczna postawa Selene gryzła się z jego optymizmem, dlatego chciał ją jakoś uciszyć. Wyszedł ze skrzydła szpitalnego, wcześniej rzucając jej jeszcze jedno przepraszające spojrzenie, którego nie dostrzegła, gdyż odwróciła się do niego plecami.

   Skierował się w stronę pokoju Nereusa, zostawiając martwienie się o Selene na później. Gdy dotarł pod jego drzwi, zobaczył, że są one lekko uchylone. Nie było to jednak niczym nowym - Nereus był tak zakręcony, że często zostawiał niedomknięte drzwi. Hermes zastukał lekko, po czym zajrzał do środka. Pokój wyglądał jak zawsze - panował bałagan tak wielki, że trudno było zrobić kilka kroków. Wzrok Hermesa przykuło jednak coś innego - coś, czego zdecydowanie nie było tu jeszcze niedawno. Na środku pokoju stało wielkie, kilkuset litrowe akwarium, w którym zanurzony był... Nereus. Hermes z szybkością błyskawicy przysunął do akwarium najbliższe krzesło, po czym stając na nim, sięgnął po dyrektora Siedziby. Gdy wyciągnął go na powierzchnię wody, mężczyzna ocucił się i zaczął wymachiwać rękami, próbując rozeznać się w sytuacji i zobaczyć, kto go trzyma.

- Co się stało? Co się stało? -wołał- Znaleźliście Waj-Faja?

- Nereusie, uspokój się!- wrzasnął Hermes, próbując wyciągnąć go z akwarium, co jego szamotanina bardzo mu utrudniała. Po kilku minutach jednak się udało, a Hermes złapał Nereusa za ramiona i potrząsnął nim lekko.

- Co się stało? Ktoś cię tam wepchnął?

- Wepchnął gdzie?- Nereus miał ten sam rozkojarzony wyraz twarzy, co zawsze, jednak teraz doszło do tego również zdziwienie- Do akwarium? Dlaczego ktoś miałby mnie tam wpychać? Sam tam wszedłem.

- Co?- Hermes popatrzył na niego z niedowierzaniem- Po co miałbyś to robić?

Nereus cofnął się i przejechał czule dłonią po akwarium.

- Bo to, mój drogi Hermesie, jest moje nowe łóżko- powiedział z dumą- Zawsze lepiej się czułem w wodzie, więc pomyślałem, że skonstruuję sobie takie cudo. A wiesz, co jest najlepsze? Że woda, która tu jest nie moczy ubrań! Ale pewnie sam to już zauważyłeś.

Hermes był zbyt zajęty ratowaniem życia (jak się teraz dowiedział, niepotrzebnie) Nereusowi, by zauważyć takie szczegóły. Uśmiechnął się jednak grzecznie i pochwalił:

- Widzę, że nadeszła zupełnie nowa era łóżek wodnych. Jeszcze chwila, a dorównasz Hefajstosowi!

Nereus rozpromienił się na tę uwagę i klasnął w dłonie.

- Chcesz zobaczyć, co jeszcze ostatnio zaprojektowałem? Trochę się nad tym napracowałem, ale...

- Może innym razem- przerwał mu Hermes- Mam do ciebie sprawę, Nereusie.

Zawahał się, nie wiedząc, jak o to spytać. Beatrice prosiła, by dowiedział się, czy Nereus jest jej ojcem, ale nie mógł przecież o to zapytać wprost. Zdecydował się więc na drugą opcję, bardziej ogólnikową, ale jednocześnie niewprawiającą w zakłopotanie.

- Cz ty... -odchrząknął- Czy doznałeś kiedyś w życiu spełnienia?

- Oczywiście!- wykrzyknął Nereus. Hermes popatrzył na niego, nie kryjąc szoku- Waj-Faj codziennie daje mi spełnienie!

Bóg odetchnął głęboko, ciesząc się, że mężczyzna nie doznał innego rodzaju spełnienia, bo to utrudniałoby sprawy.

- I nie lubisz dzieci? - upewnił się. Nereus spojrzał na niego zaskoczony, jednak podejrzliwość szybko zniknęła z jego twarzy.

- Wiesz, kiedyś przez kilka godzin musiałem opiekować się dzieckiem Okeanosa... Nic, tylko cały czas płakało, a ja nie wiedziałem, dlaczego! Od tamtego czasu nie lubię dzieci. 

- Opiekowałeś się dzieckiem Okeanosa?- spytał Hermes z nieskrywaną niechęcią- Czyli byłeś niańką potomka naszego największego wroga!

- To było kilkanaście lat temu, wtedy jeszcze nie wiedziałem, co strzeli staremu Okeanosowi do łba- odparł na swoje usprawiedliwienie- Ale chyba już wtedy coś dziwnego płynęło w ich krwi, skoro to dziecko było takie rozwydrzone. 

Hermes westchnął ciężko i odwrócił się w stronę drzwi, pragnąc jak najszybciej podzielić się wieściami z Beatrice. 

- Dzięki za pomoc. Wracaj do... łóżka- rzucił przez ramię i już był gotowy wychodzić, gdy głos Nereusa zatrzymał go w miejscu:

- Skoro już tu jesteś... Powiedz mi, jak sprawuje się Beatrice? 

Hermes odwrócił się do niego zaskoczony. Nereus rzadko interesował się herosami, więc to pytanie wydało mu się dziwne, jednak postanowił odpowiedzieć:

- Dziewczyna ma dość trudny charakter... Jest uparta i kłótliwa, trochę irytująca, jeśli mam być szczery. 

- Cóż, można się było tego spodziewać...- mruknął Nereus do siebie, na co Hermes uniósł brwi- A jak jej idzie z treningami? 

- Fatalnie. Widać, że wcześniej nigdy porządnie nie ćwiczyła. Choć ma sporo zapału, bardzo szybko się męczy. Ciężko będzie ją wyszkolić- widząc minę Nerusa, dodał- Ale nic się nie martw. Pod moimi skrzydłami nauczy się wielu, naprawdę wielu rzeczy. Obiecuję.

Z tymi słowami wyszedł, pozwalając Nereusowi wrócić do wodnego snu.

____________________________________

Ale długo mnie nie było! Mam nadzieję, że pamiętacie jeszcze co nieco to opowiadanie.

Troszkę wam zaspoileruję: w następnym rozdziale będzie bal maskowy! (;

Na marginesie, wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Dziecka i tym mniejszym i większym, bo wewnątrz wszyscy jesteśmy dziećmi. <- To było głębokie ^^ Pochwalcie się, co dostaliście!