Rozdział VIII

   Wieczorem na stołówce było dwa razy więcej ludzi, niż w porze lunchu. Algida wytłumaczyła mi, że wielu starszych herosów było przez cały dzień na zajęciach w terenie i przyjechali dopiero na kolację. Już po raz drugi w tym dniu stałam się główną atrakcją posiłku. Niektórzy posyłali mi ukradkowe spojrzenia, a inni bezceremonialnie się na mnie patrzyli.

- Przejdzie im- pocieszyła mnie Algida z ustami pełnymi hamburgera- Nowi zawsze są w centrum uwagi, ale zapewniam cię, że za dwa/trzy dni przestaną na ciebie zwracać uwagę.

Nie wiedziałam czy to, iż stanę się niewidzialna miało mnie pocieszyć, czy jeszcze bardziej zdołować. 

   Chwilę później do naszego stolika podeszli czterej mężczyźni, niektórzy z mokrymi włosami, jakby przed chwilą brali prysznic.

- Hej, Allie!- zawołał jeden z nich. Miał ciemną cerę i czarne, krótko przystrzyżone włosy. Na początku nie wiedziałam do kogo mówi, dopiero po tym, jak uściskał Algidę, dotarło do mnie, że słowa były skierowane do niej. Chłopak popatrzył na mnie z zainteresowaniem (jak zresztą cała stołówka dzisiaj) i spytał- Kim jest twoja urocza koleżanka?

Choć nadal zwracał się do Algidy, stwierdziłam, że sama umiem się przedstawić:

- Jestem Beatrice, nowa heroska w Siedzibie. I nie jestem kotkiem, więc nie nazywaj mnie uroczą, proszę- powiedziałam, krzywiąc się. Nie lubiłam, gdy ktoś tak mnie nazywał. Urocze mogą być zwierzaki i małe dzieci - ale z pewnością nie heroski. Chłopak zagwizdał i wyrzucił ręce w górę:

- Przepraszam, nie wiedziałem, że jesteś bardziej typem badass- mrugnął, siadając przy naszym stoliku, a pozostali mężczyźni poszli w jego ślady, wcześniej witając się z Algidą. Westchnęłam i przejechałam dłonią po włosach:

- Nie, to ja przepraszam. Mam dzisiaj zły dzień.

- Ma indywidualne treningi z Bogiem- wtrąciła Algida, jakby to wszystko wyjaśniało. Chłopcy spojrzeli na mnie, otwierając szeroko oczy.

- Naprawdę?- spytał jeden- To musisz mieć straszny wycisk. Ten facet nie zna litości.

Nagle pojawiła się we mnie silna potrzeba, by bronić swojego instruktora:

- Tak naprawdę to nie jest taki zły - powiedziałam szybko- Może jest trochę ostry, ale myślę, że trening z nim przynosi efekty... Sądząc po tym, jakie mam zakwasy w kolanach.

- Co do tego, że Bóg jest dobry w swoim fachu, nie mamy wątpliwości. Miesiąc treningów z nim to jak rok treningów z innym instruktorem- powiedział blondyn tonem znawcy, a inni pokiwali zgodnie głowami. Nikt nie czuł potrzeby, by cokolwiek dodawać, więc wszyscy wzięli się za jedzenie. 

    W połowie posiłku dołączył do nas Trey, witając się ze wszystkimi, a szczególnie z chłopakami, z którymi się dawno nie widział. Przysunął krzesło z pobliskiego stolika i usiadł obok mnie. Zauważyłam tęskne, a jednocześnie smutne spojrzenie Algidy. Westchnęłam w duchu, żałując, że Trey nawet jej nie zauważał.

- Hej, zmieniłeś miejsce zamieszkania?- zagadnęłam, wskazując głową na stolik, przy którym wcześniej siedział. Stolik pełen samych dziewczyn, jak zauważyłam.

- Troszkę mnie nudzą ich tematy... Cały czas gadają jedynie o ubraniach i makijażu. Jeszcze trochę czasu z nimi, a zmienię orientację.

- Oj, nie- rzuciła Algida i wnioskując z jej miny, sama nie mogła uwierzyć, że to powiedziała. Trey rzucił jej zaciekawione spojrzenie.

- Tak, to by była wielka strata, prawda?- mrugnął i uśmiechnął się szeroko. Algida, cała czerwona na twarzy, chcąc jak najszybciej zmienić temat, zagadnęła mnie:

- Beatrice, chcesz z nami w tym tygodniu wyjść na miasto?

Na to pytanie wszyscy przy stoliku zamilkli, rzucając jej dziwne spojrzenia. Blondyn, siedzący obok niej pochylił się w jej stronę i wyszeptał, jednak na tyle głośno, że zdołałam go usłyszeć:

- Zwariowałaś?! Przecież ona może nas wydać!

Wszyscy spojrzeli na mnie, jakbym była bombą, która miała zaraz wybuchnąć. Grzebałam widelcem w mojej sałatce, udając, że nie słyszałam pytania Algidy.

- Dajcie spokój, Beatrice jest spoko!- powiedziała dziewczyna.

- Jeśli mnie pamięć nie myli, niecałe pół roku temu mówiłaś, że Justin Bieber jest spoko. Dlatego wybacz, jeśli nie uznamy cię za wiarygodne źródło informacji- odpowiedział jej blondyn, sprawiając, że zarumieniła się jeszcze bardziej.

- Poza tym, ma lekcje indywidualne z Bogiem. Trudno uwierzyć, że będzie trzymać język za zębami-dorzucił inny.

Tego było za wiele. Miałam wiele wad, ale wyjawianie cudzych sekretów nie należało do jednej z nich.

- Nie mam pojęcia, dlaczego robicie tyle szumu o głupi wyskok do miasta, ale jeśli tak ma być, mogę nie iść, proszę bardzo- wzruszyłam ramionami i założyłam ręce na piersi. Trey szturchnął mnie ramieniem i uśmiechając się lekko, wytłumaczył:

- Zabronione jest nam wychodzenie z Siedziby bez chociaż jednego wykwalifikowanego herosa, gdyż przyciągamy potwory. Gdyby ktoś dowiedział się o naszych ucieczkach, nie byłoby kolorowo- po chwili zwrócił się do pozostałych- Znam Beatrice od zaledwie kilku dni, ale wątpię, by cokolwiek komuś powiedziała. A już szczególnie Viatorowi. Nie przepadają za sobą nawzajem.

- Naprawdę?- usłyszałam za sobą wysoki, słodki głos. Odwróciłam się i zobaczyłam wysoką blondynkę z różową przepaską we włosach- Nie przepadasz za Viatorem? Ale przecież on jest taaaki słodki.

Wytrzeszczyłam oczy i popatrzyłam po osobach przy moim stoliku. Nikt oprócz Algidy jednak zdawał się nie widzieć mojej miny, gdyż chłopcy patrzyli na blondynkę, jakby była ósmym cudem świata.

- Um... Nie jest w moim typie- co było jednym, wielkim kłamstwem. Jeśli w człowieku liczyłby się tylko wygląd, już dawno bym się na Viatora rzuciła.

- Przecież on jest w typie każdego- nie odpuszczała dziewczyna, a jej słodki głos zaczynał mnie drażnić. Widząc moje zmieszanie, powiedziała- Nieważne. Ty na pewno nie jesteś w jego typie.

Uniosłam brwi, ale nie chciałam się kłócić, więc nie odpowiedziałam. Dziewczyna, widząc, że nie reaguję, znalazła sobie kolejną ofiarę.

- Och, Algida, jak miło, że cię widzę. Słuchaj, kochana, widziałam ostatnio w telewizji reklamę ośrodka dla młodzieży z nadwagą. Podobno mają świetne rezultaty! I mocne łóżka, a to jest ważne, przy osobach z taką tuszą jak twoja...

- Dość tego!- powiedziałam, wstając i mierząc dziewczynę wściekłym spojrzeniem. Choć wcześniej nie miałam zamiaru się kłócić, teraz nie miałam wyboru- Weź stąd swój chudy tyłek i nie wracaj, dopóki nie znajdziesz choć odrobiny rozumu.

- Bo co mi zrobisz?- dziewczyna wysunęła do przodu podbródek, mierząc mnie rozbawionym spojrzeniem.

Chwilę później już nie było jej tak do śmiechu. Woda, która przed chwilą była w dzbanku na naszym stoliku, teraz znajdowała się na ubraniu i twarzy blondynki.

- Potraktuj to jako zwiastun tego, co się dzieje, gdy zadziera się z moimi przyjaciółmi- powiedziałam i usiadłam z powrotem na miejscu, a dziewczyna, rzucając pod nosem przekleństwa, wybiegła z sali w otoczeniu swoich koleżanek.

- To było... świetne- powiedział chłopak z czarnymi włosami, patrząc na mnie z podziwem.

- Niech wie, gdzie jej miejsce- powiedziałam, wzruszając ramionami- Kto to tak w ogóle był?

- Geneviefe, córka Afrodyty- wyjaśnił blondyn- Jest piękna, ale potrafi być bardzo... niemiła.

- Zauważyłam- mruknęłam cicho i rzuciłam ukradkowe spojrzenie Algidzie. Ta jednak wpatrywała się niewidzącym wzrokiem w swój już pusty talerz.

  Kilka minut później wszyscy udaliśmy się do wyjścia, a Algida, korzystając z zamieszania, podeszła i powiedziała do mnie cicho:

- Nie musiałaś tego robić, poradziłabym sobie sama... Mimo wszystko, dzięki- posłałam jej uśmiech i odparłam, że to nic takiego i żeby się nie przejmowała gadaniem jakiejś zołzy. Ta pokiwała głową, jednak smutek wciąż czaił się w jej oczach.

   Po wyjściu ze stołówki, wszyscy rozeszli się w innych kierunkach, ja jednak przytrzymałam Treya za ramię, sygnalizując mu, by zaczekał.

- Co to, do diabła, było?- spytałam, gdy ostatnie kroki na korytarzu ucichły.

- Ale co?- rozejrzał się wokoło, jakby się zastanawiał, czy to do niego mówiłam.

- Gdy ta cała Geneviefe mówiła te okropne rzeczy do Algidy, ty nawet nie kiwnąłeś palcem!

Przyglądał mi się, jakbym zwariowała.

- A co miałem powiedzieć? Algida to nie jest moja dziewczyna, ani nic z tych rzeczy, nie muszę stawać w obronie jej honoru! Poza tym, było tam również pięciu innych chłopaków, dlaczego uczepiłaś się właśnie mnie?

Boże, ci faceci, jacy oni są ślepi.

- Nieważne- westchnęłam- Może kiedyś zrozumiesz. Dobranoc.

   Okręciłam się na pięcie i skierowałam się w stronę mojego pokoju, czując, że odprowadza mnie wzrokiem, zapewne zastanawiając się, o co mi chodziło.

   Nie uszłam daleko, gdy usłyszałam piękny, kobiecy głos, dobiegający z odległości klku metrów ode mnie:

- Czy te psy muszą ci zawsze towarzyszyć? Są trochę irytujące.

- Wcale nie są irytujące- odpowiedział głos, który z miejsca rozpoznałam. Viator- Poza tym, każdy kto na nie spojrzy, z miejsca się w nich zakochuje. A to ci się chyba podoba, prawda?

Intensywny zapach perfum doleciał do mnie na kilka sekund przed tym, nim wyszli zza zakrętu.

- Beatrice- powiedział mężczyzna, zaskoczony- Myślałem, że wszyscy są już w łóżkach.

- Kolacja się trochę przedłużyła- odparłam i spojrzałam na kobietę. Była niezaprzeczalnie piękna. Długie, blond włosy spływały jej kaskadami po ramionach, sięgając krągłych bioder, a wesołe, intensywnie niebieskie oczy patrzyły na mnie z zainteresowaniem.

- Beatrice, to jest... um, Bella, moja siostra. Bella, to jest Beatrice, heroska, którą trenuję.

Bella? Doskonale dobrane imię dla tak pięknej osoby, pomyślałam. Widać cała ich rodzina miała dobre geny. Kobieta spoglądała to na mnie, to na Viatora, marszcząc lekko brwi.

- Ciekawe- mruknęła cicho, po czym posyłając mi promienny uśmiech, uściskała mocno- Bardzo miło mi cię poznać, Beatrice. Nawet nie wiesz, jak bardzo.

- Tak... Ciebie również- powiedziałam, czując się nieco niezręcznie. Kobieta dalej przyglądała mi się z zaintrygowanym wyrazem twarzy, a Viator z taką samą miną przyglądał się jej. By przerwać ciszę, spytałam mężczyznę:

- Nie chcę być nachalna, ale rozmawiałeś już z Nereusem?

- Żartujesz? Wystarczy mi urwanie głosy z własną rodziną, nie potrzeba mi dzisiaj więcej melodramatów.

Starałam się nie wyglądać na zawiedzioną, ale raczej mi to nie wyszło, gdyż Bella, zerkając na mnie, powiedziała do brata:

- Jeśli coś jej obiecałeś to idź i to załatw, ja mogę poczekać- zaoferowała, po czym zwróciła się do mnie- Jestem pewna, że Beatrice bardzo chętnie mi potowarzyszy, gdy ciebie nie będzie, prawda?

Nie, nie i jeszcze raz nie, pomyślałam, ale na głos powiedziałam:

- Pewnie. Nie ma problemu. 

Viator, widocznie nie uważając tego pomysłu za dobry, zwlekał z odejściem, lecz siostra go w końcu przekonała. Odchodząc, szepnął do niej tylko:

- Tylko nie używaj swoich sztuczek.

- Moich sztuczek?- odpowiedziała z miną niewiniątka- Ja nie mam żadnych sztuczek. 

Słysząc to, Viator prychnął, lecz nie zatrzymał się i już po chwili zniknął za zakrętem. Bella spojrzała na mnie i zagadnęła:

- Mój brat musi cię bardzo lubić, skoro ci coś obiecał... Zazwyczaj unika zobowiązań. 

Już drugi raz w ciągu niecałej godziny musiałam się tłumaczyć z moich relacji z Viatorem:

- Tak naprawdę obiecał mi coś, z czego oboje zaczerpniemy korzyści, więc to nie jest jakieś wielkie poświęcenie z jego strony- poczułam dziwną potrzebę, by dodać- Poza tym, my się raczej nie lubimy.

- A chciałabyś, żeby było inaczej?- spytała, dalej się uśmiechając. 

Dlaczego ona tak na mnie działała? Bardzo trudno mi się było skupić w jej obecności. Dopiero po chwili dotarło do mnie, o co pytała.

- Co?! Nie, nie, nie, Viator i ja...to bardzo głupi pomysł. Uwierz mi, to by się nie miało prawa zdarzyć. 

- A jednak nie odpowiedziałaś na moje pytanie... Ja nie pytam się o to, czy to jest w stanie się wydarzyć, tylko o to, czy ty byś tego chciała. 

Gdyby to był ktoś inny, już dawno bym mu powiedziała, że to nie jego sprawa. Jednak na tę kobietę trudno się było denerwować, miała w sobie coś, co łagodziło cały gniew. Biorąc głęboki wdech, odpowiedziałam:

- Nie, nie chciałabym. 

Przechylając głowę na bok, stwierdziła:

- Wiesz, już dawno nauczyłam się, że są dwa rodzaje postrzegania innych osób: pierwszym jest słuchanie tego, co mówi o tej osobie rozum, a drugim słuchanie serca.- szeroki uśmiech pojawił się na jej twarzy- I wiesz, co ci powiem? Serce zawsze wygrywa.

_________________________________

Dawno mnie nie było, ale miałam urwanie głowy (szczególnie z egzaminami gimnazjalnymi!). No, ale teraz już po wszystkim, więc znalazłam czas, by napisać nowy rozdział. Następny dodam za dwa tygodnie (: