Rozdział VII

 Hermes

   Hermes nie przywykł, by ktoś mu przeszkadzał w prowadzeniu treningów. Gdy tylko przybył do Siedziby Herosów, wytyczył jasne reguły, z których jedną było zapewnienie mu spokoju w czasie zajęć. Spędzając kilka tysięcy lat jako pionek bogów, miał po dziurki w nosie ciągłego zamieszania, na które był skazany. Pomyślał, że zaletą bycia na Ziemi może okazać się właśnie ten spokój, o którym marzył od lat. Z biegiem czasu zdążył się jednak przekonać, że chaos, jaki panuje w Siedzibie jest jeszcze gorszy od tego na Olimpie. Popatrzył z konsternacją na Selene, stojącą w drzwiach.

- Która siostra?- spytał z napięciem, bojąc się usłyszeć odpowiedź. Relacje między bogami były bardzo skomplikowane. Niektórym śmiertelnikom trudno wytrzymać ze swoją rodziną przez kilkadziesiąt lat, Hermes natomiast od kilku tysięcy skazany był na towarzystwo swojej. Nic dziwnego, że dochodziło między nimi do częstych sprzeczek, nieraz nawet tak poważnych, iż nie odzywali się do siebie przez dziesiątki lat. Czymże jednak było kilkadziesiąt lat, jeśli żyło się wiecznie?

- Twoja ulubiona- Selene przewróciła oczami, opierając się o próg. Mężczyzna odetchnął z ulgą i ruszył w stronę drzwi, pragnąc jak najszybciej zobaczyć się z Afrodytą.

- Hej!- zawołała Beatrice, a Hermes przystanął i odwrócił się w jej stronę- Nie zapomniałeś o czymś?- po czym wskazała na siebie, unosząc brwi.

   Mężczyzna przejechał dłonią po włosach, przypominając sobie o ich wcześniejszej rozmowie. Nie mógł teraz zostawić Beatrice samej, nawet jeśli bardzo tego pragnął. Musiał jej wcześniej wyjaśnić parę spraw. Westchnął z rezygnacją i zwrócił się do Selene:

- Przepraszam cię, ale mam coś ważnego do załatwienia... Czy mogłabyś się przez chwilę zająć moją siostrą?

Kobieta popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Chcesz, bym zajęła się tą małpą na szpilkach?

- Selene- zgromił ją wzrokiem, na co wydęła wargi- Proszę, zrób to dla mnie. I zauważ, że tobie również jest to na rękę. Przecież wiesz, że jeśli moja siostra zostanie sama, zmieni nasz dom w domek dla lalek.

Ta przerażająca perspektywa sprawiła, że Selene zgodziła się bez dalszych protestacji. Wyszła z sali z lekko przygarbionymi ramionami, widocznie przygnębiona myślą o tym, jak spędzi popołudnie. Hermes miał nadzieję, że do czasu jego przyjścia kobiety nie zjedzą się nawzajem.

   Odwrócił się ponownie w stronę Beatrice, która przyglądała mu się z ciekawością i czymś, czego nie potrafił określić:

- Mieszkasz razem z Selene?- spytała, jakby od niechęci.

- Tak. Choć nie jest zbyt dobrą współlokatorką. Nie sprząta, nie zmywa, nie gotuje... Aż dziw, że ją przygarnąłem pod własny dach.

   Beatrice przewróciła oczami i zaległa między nimi kilkusekundowa cisza. Jednak po chwili, przypominając sobie, dlaczego tu są, dziewczyna spochmurniała i powiedziała:

-  Przepraszam, że odrywam cię od zjazdu rodzinnego, ale nie możesz na mnie zrzucać takiej bomby- mówić, że moim ojcem nie jest Posejdon- a potem odchodzić- przygryzła wargę i po namyśle dodała- Nie, żebym zdążyła zacieśnić więzy rodzinne, ale jeśli to nie on jest moim ojcem... to kto?

- Może powinnaś się o to spytać swojej matki, co?- poradził, a pod fasadą miłego tonu kryła się niechęć, którą żywił wobec dziewczyny. Irytowała go od czasu, gdy tylko zjawiła się w Siedzibie. Powodem tej niechęci nie było nawet to, że to przez nią musiał pracować dodatkową godzinę dziennie (choć oczywiście nie był tym faktem zachwycony). Nie była to nawet wina jej aury, która drażniła oczy boga. Nie, w Beatrice było coś dziwnie znajomego... Znacie to uczucie, gdy widzicie kogoś na ulicy lub w telewizji i wiecie, że skądś go kojarzycie, ale nie możecie sobie przypomnieć, skąd? Hermes tak właśnie się czuł, gdy patrzył na Beatrice. Widząc jej kręcone, brązowe włosy; jej niebieskie oczy, w których kryły się iskierki sarkazmu i patrząc na jej łagodne, choć często wykrzywione z ironią rysy twarzy, wiedział, że powinien ją pamiętać. I choć próbował ją sobie przypomnieć całą lekcję, nic nie przychodziło mu do głowy. Beatrice spojrzała na niego z rozdrażnieniem:

- Chętnie bym się jej zapytała, gdybyście ty i twoi przyjaciele mnie z nią nie rozdzielili.

- Czyli jesteśmy na etapie żalu, tak?- żachnął się- Proszę, nie ukrywaj tego w sobie. Wykrzycz całą złość, którą w sobie zgromadziłaś.

- W tym momencie wolałabym ją zamienić na czyny- powiedziała dziewczyna lodowato. Hermes musiał przyznać, że była twarda. Od czasu przybycia na Ziemię próbował zirytować swoimi uwagami wszystkich wokół i wiele osób nie umiało utrzymać na wodzy swoich emocji. Beatrice jednak zachowała się profesjonalnie, gdy zamiast na niego nawrzeszczeć, zapytała tym samym chłodnym tonem:

- Więc co, pomożesz mi? Z moim ojcem? Czy zostawisz mnie z tym samą?

- Trochę głupio nie wiedzieć, od kogo ma się połowę genów, co?- zagadnął, jednak już bez niechęci- Może i nie mam serca, ale z natury jestem ciekawski. Przegapić okazję na dowiedzenie się, po kim odziedziczyłaś taki temperament? Nigdy.

- Wspaniale- stwierdziła, nadal chłodnym tonem, lecz widać było, że trochę się rozluźniła- Szczerze mówiąc, mam pewne podejrzenia, kto to może być...

- Doprawdy? Biorąc pod uwagę, że bogów morskich jest jedynie sześciu, fakt, iż posiadasz podejrzenia jest szokujący.

Posłała mu groźne spojrzenie, ale nie dała się zbić z pantałyku. Ponownie go tym zaskoczyła.

- Algida wspominała, że Nereus jest bogiem morskim... Myślisz, że on...?

Hermes popatrzył na nią, upewniając się, czy nie żartuje. Widząc jej poważną minę, wybuchnął śmiechem, którego nie mógł opanować przez prawie minutę. Teoria, iż Nereus miał dziecko wydała mu się tak absurdalna, że aż śmieszna. Przecież ten wariat nie umiał się zaopiekować nawet samym sobą! Beatrice patrzyła na niego zmieszana, unosząc brwi.

- Cieszę się, że mój pomysł cię tak rozbawił- powiedziała sucho- Ale nie uważasz, że jeśli mamy szukać to najlepiej zacząć najbliżej nas? Co nam szkodzi zapytać?

Hermes, który już się opanował, lecz nadal wesoło uśmiechał, wyrzucił ręce w górę.

- Dobra, dobra, zapytam się go, pani detektyw- widząc jej podejrzliwe spojrzenie, dodał- Naprawdę, obiecuję, że to zrobię. Choć uważam, że to absurdalny pomysł.

- Trzymam cię za słowo- powiedziała, a on znowu odniósł to dziwne wrażenie, że skądś ją zna- Do zobaczenia jutro na treningu- dodała zrezygnowanym tonem, po czym biorąc ze stolika butelkę z wodą, która była winowajcą całego tego zamieszania, wyszła.

 Nadal w radosnym nastroju, Hermes skierował się do domu, w którym czekały na niego Afrodyta i Selene. Gdy tylko wszedł, powitały go okrzyki kobiet. Ich kłótnie nie były niczym nowym i mężczyzna miał pełno czasu, by się do nich przyzwyczaić. Jeśli chodziło o tę dwójkę, każdy powód do sprzeczki był dobry. Tym razem był to zły kolor ścian, następnym będzie niemodny wzór na bluzce. Afrodyta lubiła się czepiać wszystkiego, a Selene nie pozostawała jej dłużna. Minęło kilka sekund, zanim kobiety zorientowały się, że Hermes wszedł do salonu. Gdy tylko siostra go zobaczyła, na miejscu zirytowanej miny pojawił się szeroki uśmiech i tanecznym krokiem podeszła go przytulić. Wraz z jej uściskiem, poczuł woń lekkich, przyjemnych perfum, tak charakterystycznych dla Afrodyty. Znad ramienia siostry spojrzał na Selene, której widocznie ulżyło na widok Hermesa. Biorąc torebkę ze stołu, pokazała mu na migi, że wychodzi i nie wróci, dopóki Afrodyta nie zniknie z ich domu. Nie było to niczym nowym - Selene postępowała tak zawsze, gdy jego siostra przyjeżdżała w odwiedziny. Wraz z zamknięciem się za kobietą drzwi, Afrodyta wreszcie puściła brata.

- Cześć, piękna- przywitał ją Hermes z szerokim uśmiechem- Ślicznie wyglądasz.

- Witaj, bestio- powiedziała pięknym, melodyjnym głosem, którego Hermesowi brakowało przez tę parę miesięcy- Ty też wyglądasz niczego sobie. Widzę, że jesteś w bardzo dobrym humorze. Kto tak na ciebie działa? Powinnam być zazdrosna?- dodała żartobliwie.

- Jedna heroska mnie rozśmieszyła- machnął ręką, sygnalizując, że to nikt ważny.

Afrodyta zmrużyła oczy i uśmiechając się lekko, powiedziała:

- Mhm. Rozumiem.- wiedział, że w jej słowach kryła się druga głębia, ale nie miał teraz ochoty kłócić się z siostrą. Ona wszędzie widziała tylko miłość i nic ani nikt nie było w stanie tego zmienić.

- Nie zrozum mnie źle, bardzo cieszę się z twojej wizyty, ale co cię tu sprowadza?- spytał, nalewając im obu po kieliszku ambrozji. 

Kobieta machnęła ręką z rezygnacją i usiadła na kanapie, prezentując się, jak zwykle, bardzo elegancko.

- Kłótnie, wojna, kłótnie, wojna- westchnęła ciężko- Od kilku tygodni głównym tematem na Olimpie jest wojna z Okeanosem, a wiesz, jak ja nie znoszę wojen. Poza tym, gdy chcę o czymś z kimś porozmawiać, wszyscy mnie zbywają!

Hermes westchnął i dosuwając sobie krzesło, usiadł naprzeciwko siostry.

- Jeśli już przy tym jesteśmy, to jak tam przygotowania do wojny? Wiadomo, ilu popleczników ma Okeanos?

- No nie, Hermesie, ty też?!- jęknęła, odgarniając kosmyk blond włosów z twarzy- Dlaczego wszyscy teraz interesują się wyłącznie tym?- widząc, że mężczyzna nadal czekał na odpowiedź, dodała- Z tego, co słyszałam, prawie wszyscy pomniejsi bogowie wzięli stronę Okeanosa.

- Prawie wszyscy pomniejsi bogowie?!- Hermes zerwał się z krzesła- Przecież to katastrofa! Nigdy nie damy rady takiej armii!

- Tak, tak, słyszałam to już tysiąc razy- mruknęła Afrodyta ze znużeniem, nie przejmując się wybuchem brata- Ale Zeus na pewno coś wymyśli, jak zawsze. Jeśli już przy nim jesteśmy, to wspominał ostatnio o tobie. Żałował, że cię nie ma, bo z pewnością przekonałbyś kilku starych przyjaciół, by opowiedzieli się po naszej stronie.

- Jasne, że bym przekonał- mruknął, a po chwili dodał- Kilku starych przyjaciół? Kogo dokładnie masz na myśli?

- Nemezis, Enyo, Hory...- z kolejnymi imionami mina Hermesa rzedła coraz bardziej- To tylko jedna setna tych, którzy wbili ci nóż w plecy. Przykro mi.

Mężczyzna nie mógł zrozumieć, jak tylu jego przyjaciół mogło opowiedzieć się po stronie zła. Jeśli było tak, jak mówiła Afrodyta, Olimp czekała zagłada. Widząc jego minę, siostra wstała z kanapy i chwyciła jego rękę.

- Oj, rozchmurz się braciszku- rzuciła wesoło- Mówiłam ci, Zeus to wszystko załatwi, nie przejmuj się!- była wielką optymistką i Hermes myślał czasami, że aż nazbyt dużą. Nigdy nie rozwiązywała samodzielnie spraw, czekając aż dobry los rozwiąże je za nią. Do tej pory los nie zawodził, ale mężczyzna pomyślał, że tym razem siostrę może czekać wielkie rozczarowanie. Nie miał jednak serca jej o tym mówić. Dalej uśmiechnięta, Afrodyta pociągnęła go w stronę drzwi- Chodź, pokażesz mi Siedzibę, dawno tam nie byłam! A z tego co widziałam z zewnątrz, potrzeba jej kobiecej ręki. Prawie wszystkie kwiaty w ogrodzie zwiędły, zauważyłeś? 

Pokręcił głową, choć nawet nie był pewny, o co się przed chwilą pytała. Jego myśli zaprzątała teraz zbliżająca się wojna, którą bogowie mogli przegrać. A on nie mógł zrobić nic, by temu zapobiec, gdyż skazany był na pobyt na Ziemi. To irytowało go najbardziej. 

- Ach, wy faceci. Jak wy nic nie widzicie- westchnęła Afrodyta z rezygnacją, a Hermes miał przeczucie, że w tych słowach kryło się drugie dno.

__________________________________

Trochę Was przetrzymałam z tym rozdziałem, ale w sumie staje się to u mnie normą, prawda? :p 

Jeśli ktoś się nie zorientował, zmieniłam końcówkę ostatniego rozdziału (: Zamiast "Z Mikiem jest coraz gorzej" Selene mówi "Twoja siostra przyjechała". Pomyślałam, że nie będę już męczyć Mike'a, niech ma chłopak trochę spokoju ^^
Nowy szablon wykonała wspaniała Ginger Grant (: Miłego weekendu! Nowy rozdział tradycyjnie: za około 2 tygodnie.
+ Zapraszam do głosowania w nowej ankiecie!
Edit: Zauważyłam, że głosy w ankiecie znikają :| Wyczuwam obecność czarnej magii!